🔊 Voorlezen

Afgelopen zondag 5 november 2006 speelde het zich af, het grote concert van het Volendams Opera Koor in de St. Vincentiuskerk.

Alle voorbereidingen, afspraken, uitnodigingen en bestellingen vallen dan op zijn plaats.

Een ploeg met vrijwilligers was samen met Joop Leeflang al een paar dagen bezig de kerk aan het inrichten, deze keer moest de belichting voor het orkest nog beter dan vorig jaar. Nico Dobbel hadden we gevraagd om deze taak te vervullen, het was perfect. Extra zware lampen aan de zijkanten opgesteld en dat gaf voldoende licht.

Ik wil niet overdrijven, maar het organiseren van een concert van dit formaat is zonder draaiboek, sponsoren en dezelfde vrijwilligers niet te doen. Namen noemen heeft geen zin, want vergeet je iemand dan zit je volgend jaar in de problemen.

Ook dit jaar ging het tijdens de extra en generale repetitie niet zoals het hoorde. De zenuwen gieren dan door je lijf, als je dan tot op het bot geconcentreerd in je warme kostuum op het podium staat. Vooral vóór de pauze was het repertoire erg stevig en moeilijk. Het Aïda van Verdi zingen we bijna elk concert, maar deze keer zongen we de hele tweede Finale compleet. Sommige gedeeltes gaan plotseling over in een ander tempo, maar vertrouwen in de dirigent is het enige advies op dat moment. Gelukkig stond onze dirigent Peter Schlamilch als een rots in de branding te dirigeren, niets ontging hem en trok als het ware de klanken uit ons vandaan.

Gaandeweg het concert groeide we, en toen kwam het “Inno dele nazione”van Verdi. Dit beroemde stuk werd geschreven in 1862 voor de Wereldtentoonstelling in Londen, en voor ons koor was dit de primeur. Het publiek was zichtbaar onder de indruk, en daar zaten heel veel kenners tussen. Gelukkig was het toen pauze, want de benen kraakten van het lange staan. Het orkest, het RBO Sinfonia, was in vorm deze middag. Vorig jaar had ons koor ze ook al gecontracteerd, het was echt voortreffelijk zoals dit orkest op een professionele wijze

haar kunsten vertoont. Na de pauze was het weer opletten geblazen, vooral het “Miserere” uit “Il Trovatore” moet zonder begeleiding gezongen worden. Het enige houvast is het geluid van een klok, net voor onze inzet. Het ging goed, de dirigent oogde tevreden en de dames voor ons knikte goedkeurende blikken toe. Dezelfde dames lieten ook tijdens “La Traviata” horen dat ze tot de top van Nederland behoren, vooral de alten kregen van Peter Schlamilch een vette duim te zien.

De bas, Leo Geers en vooral de bariton, Marijn Zwitserlood, hebben echt staan schitteren deze avond en kunnen terugzien op een zeer geslaagd concert. Marijn was er vorig jaar ook al bij, echter zijn stem was niet alleen qua volume gegroeid maar ook zijn timbre was een genot om naar te luisteren. Dan Dorothy Grandia, tja hier valt met woorden niet te zeggen hoe ze kan zingen, dan moet je echt aanwezig zijn en proberen je emoties de baas te blijven. PRACHTIG gewoon. “Last but not least” wil ik nog de tenor Marten Smeding even complimenteren, zoals hij het eerder genoemde “Inno dele Nazzione”zong, zo kunnen alleen heldentenoren dat.

Het publiek was voorbeeldig en laten we hopen dat ze weer terugkomen in de toekomst, want deze muziek is tijdloos en live gezongen is het natuurlijk verreweg het mooist.

Na afloop hebben we met steun van nog meer koorleden en vrijwilligers in een rap tempo de hele kerk weer in zijn normale staat hersteld. Om na deze heel inspannende avond nog even bij te komen, hebben we met zijn allen nog even in hotel Spaander onder het genot van een drankje en hapje, in het bijzijn van enkele sponsoren, gezellig zitten napraten.

Aan iedereen die heeft meegewerkt: BEDANKT !

Tenor 5.

🔊 Voorlezen